Niet functioneel maar prachtige donaties

Na de vakantie Zanzibar moesten we weer aan de bak. Na 6 weken op de verlosafdeling te hebben gestaan wilde ik graag een andere kant van het ziekenhuis zien. De andere vrijwilligers hadden erg interessante verhalen over de operatiekamers. Dat wilde ik ook wel eens met mijn eigen ogen zien. Dus ik nam van huis alle kleren mee voor de operatiekamers maar toen we 1 stap buiten zette begon het knijter hard te regenen. En dan bedoel ik niet Nederlands hard regenen. Nee Tanzaniaans hard regenen. We baalden heel erg want we wilde echt graag naar het ziekenhuis. Gelukkig stopte het na een half uur. Het jammere was dat de weg nogal verdwenen was onder het water en we dus niet naar het ziekenhuis konden lopen. Dan maar met de Bajaij naar het ziekenhuis.
Na een vertraging van een uur stonden we dan toch op de operatiekamer. Het bleek gynaecologische dag te zijn. Allemaal operaties met betrekking tot gynaecologie met daarbij 8 keizersneden! Eerst keken we naar een operatie van het verwijderen van kanker uit de baarmoeder. Er kwamen 16 tumoren uit. Ik wist eigenlijk helemaal niet dat het er zo uitzag. Door mijn verbazing vergat ik heel even de omgeving. Maar dat was niet voorlang. Want de verbazing over de operatiekamers was eigenlijk nog groter dan de verbazing van de operatie. Het was er mega vies, heel erg primitief, de hele ruimte had een mooi aantal vliegen en dan heb ik nog niet eens over de mensen gesproken die er rond liepen. Ze droegen geen speciale kleding, ze hadden zelfgemaakte mondkapjes of geen mondkapjes omdat deze niet werden geleverd. Daarnaast was 1 van de medewerkers zijn tanden aan het flossen met een naald tijdens de operatie. Weer een hoop nieuwe ervaringen in een half uur.
Maar daar bleef het niet bij. Er kwam een dokter binnen wandelen en vroeg of er iemand medische achtergrond had. Ik zei dat ik verloskundige was. Dat kwam hem mooi uit. Dan kon ik met hem een paar keizersneden doen. Door het slechte weer was er heel veel personeel niet komen opdagen dus zocht hij een willekeurig persoon. Nou daar gingen we dan. Keurig gekleed in Tanzaniaans steriele kleding. Ontsmetten, buik open snijden, kind eruit halen, placenta eruit halen, bloedingen controleren, dicht hechten, ontsmetten, opruimen en de volgende. Haha, ik was een natuur talent al zeg ik het zelf. Dit kunnen we ook weer afvinken van de to-do-list. De andere vrijwilligers vonden het ook heel leuk. Die waren mooi filmpjes en foto’s aan het maken. Ja, dat mag hier gewoon. De arts zei de tweede keer zelfs: ‘Is de camera klaar want ik begin nu!’. Hoe leuk kan een dag eindigen!
Daarna was het alweer weekend. Mijn weekend was alleen een beetje langer dan geplant en niet zo leuk als alle andere weekenden. Zaterdag op zondag nacht werd ik namelijk wakker omdat ik moest overgeven. Ik liep aan alle kanten leeg en had koorts. Ik wist van narigheid niet meer hoe ik van de wc bij mijn bed moest komen. Gelukkig heeft me kamer genootje me kunnen helpen. Ik dacht dat ik na 6 weken het eten toch wel kon hebben maar niets bleek minder waar. Toch goed dat ik de diarreeremmers en de ORS zakjes mee had om uitdrogen te voorkomen. Ik kon het eten niet echt binnenhouden dus verlengde mijn weekend tot en met dinsdag. Toen ging het alweer veel beter. Ik kon het eten weer binnen houden en voelde me niet meer zo slap.
Ik had eigenlijk maandag afgesproken met Benedick. Dit is een Tanzaniaanse jongen die in het ziekenhuis werkt en de opleiding doet voor verpleegkunde. Hij wil eigenlijk dokter worden maar heeft daar het geld niet voor dus hij besloot eerst verpleegkunde te doen. Hij heeft andere vrijwilligers geholpen om donaties te kopen voor patiënten in het ziekenhuis. Zoals rolstoelen, luchtmatrassen en ook middelen voor het ziekenhuis. Hij ging mij ook helpen om de spullen voor donatie te regelen. Dus de afspraak verzet naar woensdag. Op naar het centrum van de stad. Dat is de enige plaats waar ik mezelf niet veilig voel. Een andere vrijwilligster, mijn huisgenootje, ging gelukkig ook mee. In de shop aangekomen de hele lijst afgewerkt. Dat was echt super leuk. Nadien hebben we het naar het ziekenhuis gebracht. Normaal gesproken zou dit in Nederland in 2 uur geregeld kunnen zijn maar het kostte ons totaal 6 uur. Maar dit kon de pret niet drukken!!!
Voor de operatiekamers heb ik mondmaskers gekocht. Nu kunnen ze eindelijk opereren met een goed mondmasker voor. Voor de neonatale afdeling heb ik zuurstofslangetjes en een pulsoxymeter gekocht. Dit is een apparaatje die je om de vinger van het kind kan doen en die meet dan het zuurstofgehalte in het bloed en de hartslag. Ik had van andere vrijwilligers gehoord dat deze stuk was en dat deze heel erg hard nodig was. Ze waren er dan ook erg blij mee. En als laatste heb ik heel veel spullen gekocht voor de verlosafdeling. Zo heb ik 10 hechtsetjes gekocht(schaar, pincet en naaldhouder), 3 pakketten met alles wat je nodig hebt voor een bevalling, banden om de arm af te spannen om bloed te nemen, thermometers, bloeddrukmeters, stethoscopen en tot slot twee nieuwe ambubags . Dat is een beademingsballon voor een pasgeboren of een kind. Degene die ze op de verlosafdeling hadden, had zijn beste tijd gehad dus ik was heel erg blij dat ik dit kon geven. Ze waren super blij en ik voelde me net Sinterklaas! Ik vind het echt super dat ik mede dankzij jullie allemaal deze prachtige donaties heb kunnen doen. Ik denk dat jullie niet beseffen hoe veel jullie de mensen hier helpen!
Het leuke is dat het geld nog niet op is. Er loopt namelijk nog een prachtig project. Er worden op dit moment 12 schooltafels gemaakt voor de school waar ik laatst was. Daar zaten de kindjes op de grond en ze kunnen de tafels dus erg goed gebruiken. Per tafel kunnen er 3 kindjes zitten. Dat houdt in dat na volgende week er elke dag 36 kinderen minder op de grond hoeven te zitten de gehele dag! Projects Abroad helpt me hier mee. Ze zijn naar de lokale bevolking gegaan om deze tafels te laten maken. Hierdoor helpen we ook nog eens de lokale bevolking en niet de overheid. Ik mocht dit zelf niet regelen van Projects Abroad omdat ze bij witte mensen(Mzungu’s) het dubbele van de prijs rekenen. Dat zou zonde zijn.
Nadat alle donatie dingen waren geregeld heb ik toch nog in het ziekenhuis kunnen werken de rest van de week. Maar ik merk dat ik het een beetje heb gehad met de manier van werken, de professionaliteit en verantwoordelijkheid hier. Er gebeurd elke keer wel iets wat niet leuk is. Afgelopen vrijdag liet een moeder een kindje zien die al een tijdje daarvoor geboren was maar hij was helemaal blauw. Het hoofd van de afdeling nam hem mee en begon te beademen. Hier reageerde het jongetje helemaal niet op dus riep ze een ‘arts’. Deze ‘arts’ begon te reanimeren maar volledig verkeerd. Hij voerde een reanimatie van een volwassenen uit op het kind. Ik probeerde hem dat uit te leggen maar het was nogal een hectische situatie omdat de moeder bij haar kindje probeerde te komen en 4 mensen trokken aan haar om haar daar weg te houden. En met trekken bedoelde ik ook echt trekken! Uiteindelijk kregen ze het voor elkaar dat ze rustig mee kon kijken zonder aan haar kindje te zitten.
Na 1 minuut stopte de ‘arts’ met reanimeren en liep weg. En bleef weg. Ik heb naar de hartslag geluisterd maar kon deze niet vinden. Ik ben begonnen met normaal reanimeren en 1 van de vrijwilligsters hielp me daarbij. Na 1 minuut hadden we een duidelijke maar trage hartslag. Er was alleen iets niet goed bij het kindje. De buik was volledig opgezet nog voordat wij begonnen met reanimeren en de lucht bereikte niet elke keer de longen. Een verpleegkundige ging op zoek naar een blokkade maar kon deze niet vinden. Een van de andere vrijwilligers was opzoek gegaan naar een kinderarts. De jongen die voor arts speelde kwam na 5 minuten nog eens kijken en zei er is geen teken van leven. Ik liet hem naar de hartslag luisteren en hij bleef ontkennen dat die er was. Enkele minuten later overleed het kindje nog voordat de kinderarts er was. Ik denk dat dit beter was voor het kindje omdat er al zoveel tijd verstreken was en ik niet weet hoe het kindje daar onderuit gekomen zou zijn. Maar ik, en nog vele andere vrijwilligers, waren zo kwaad op die jongen. Als je nog niet eens weet hoe je een kindje moet reanimeren en hoe je een hartslag kan horen, dan ben je geen arts. Het is gewoon de manier hoe het personeel hier met mensen en levens omgaan. Het interesseert ze eigenlijk helemaal niks. 1 meer of minder.
Ik kijk er naar uit om straks verloskundige te zijn in Nederland en de mensen te behandelen met respect en te weten dat er een team is waarmee je samen kunt proberen slechte situaties tot een goed einde te brengen als dat nodig is. Maar voor het zover is nog 1 weekje in het ziekenhuis en dan nog 2 weken vakantie! Ik kijk er zoooooo naar uit.

Ik heb de foto’s weer bij het verslag toegevoegd!