Gelukkig het ziekenhuis ontvluchten
Blijf op de hoogte en volg Tessa
07 Maart 2014 | Tanzania, Dar es Salaam
Ik hoorde al dat er mensen stonden te popelen om een nieuw verhaal. Ik heb jammer genoeg niet altijd de mogelijkheid om mijn verhaal te typen omdat stroom en internet regelmatig uitvallen. Maar hier is er weer 1. Er is alweer een ruime week voorbij. Ik heb lekker veel gewerkt in het ziekenhuis en weer een hoop kleine zwarte kindjes op de wereld gezet. Het lijkt wel lopende band werk en het voelt een beetje als een machine. Ik probeer zoveel mogelijk te doen en op 10 plaatsen tegelijk te zijn. Ik kan de mensen in het ziekenhuis echt niet volgen. Er kwam een kindje vast te zitten tijdens de bevalling en de doktoren gaven alles geprobeerd te hebben. Ik vroeg hem toen wat het plan was en hij zei heel nuchter. We gaan het hoofd van het kindje eraf snijden. Sta je dan met je mond vol tanden….Hier zouden we in Nederland niet eens over nadenken. Het zou niet eens in ons opkomen. Dus hoog tijd om naar huis te gaan!
Gelukkig zijn er ook dagen om het ziekenhuis en alle rare dingen te ontvluchten. Zo ook afgelopen vrijdag. We gingen met alle vrijwilligers naar een weeshuis om daar de muren te schilderen en een leerzame muur te maken voor de kinderen. Het idee was heel leuk maar de uitvoering was iets minder in 45graden. Maar na 4 uur schilderen hadden we een prachtige muur met het alfabed, de cijfers, bloemen, poppetjes en dieren. De kinderen vonden de tekeningen niet alleen heel leuk maar ook heel leuk om met ons te spelen. Het op de foto gaan vonden ze ook heel erg leuk. Weer een geslaagde dag. Het is ook leuk om projecten te doen buiten het ziekenhuis. Zo kunnen we heel veel betekenen.
Zaterdag was mijn huisgenootje Anke jarig. We vierden dit met alle vrijwilligers op het zwembad van Bahari Beach Hotel. Dit was geheel niet vervelend. Prachtig weer, heel veel gezellige mensen en een top locatie. Even lekker bijkomen en bij slapen. Dit was voor herhaling vatbaar. ’s Avonds kregen we heerlijk eten voorgeschoteld in verband met Anke haar verjaardag. Ik denk dat ik ook maar even moet doen alsof ik jarig ben. Het eten gaat dan direct met 10 stappen vooruit. Als ik thuis kom hoef ik in ieder geval een jaar geen rijst meer. Daarin tegen is het fruit heerlijk. Wat een smaak: vooral de mango en de watermeloen!! Ook lokale hapjes als fries in eggs en beef mimosa, heerlijk!
Maandag was het ziekenhuis weer lekker hectisch. Liep van bevalling naar bevalling. Er lagen zelfs mensen op de grond te bevallen. Na een bevalling maakte ik de bedden zo snel mogelijk schoon zodat de volgende erop kon gaan liggen(schoon, voor zover je dat schoon kan noemen) Ik vind het al smerig om die bedden aan te raken met handschoenen aan. Ik had niet eens tijd om de grond schoon te maken voordat de volgende baby naar buiten kwam. Deze maandag kwam er ook een kindje uit met zijn kont eerst. Ik riep een arts want in Nederland mag een verloskundige dit alleen doen in geval van nood. Ik weet dus de handelingen maar officieel is het voor een arts. De arts wilde even niet komen want die was even bezig met een infuus. Okeee dan trek ik je wel mee aan je jasje. Vervolgens deed een verpleegkundige de bevalling en op zo’n ruige manier dat ik later dacht, dit had ik beter zelf kunnen doen. Uiteindelijk bleek het een tweeling te zijn. Gelukkig deden ze het allebei erg goed en was het weer een leuke ervaring om mee te nemen naar huis.
De volgende dag was wel een beetje anders. Er lag een tweeling in een soort van couveuse bedje waarvan er 1 niet meer leefde. Ik vroeg aan iedereen hoe laat ze geboren waren, wie de moeder was en of ze wisten dat het was overleden.(De overleden kindjes liggen namelijk in een plastic bak onder de kindjes die wel leven.) Niemand kon mij vertellen van wie de kindjes waren, waarom ze daar lagen en wie de moeder was. Om 13uur ging ik naar huis en de kindjes lagen daar nog steeds. Ik wil niet weten hoeveel kindjes er hier worden verwisseld of niet aan de ouders worden gegeven….Ik vraag altijd een andere vrijwilligers om het kindje na te kijken en om het vast te houden tot ik klaar ben om het dan aan de moeder te geven. Zo weet ik zeker dat het juiste kind bij de juiste moeder terecht komt.
’s Middags gingen we bananensoep maken met alle vrijwilligers op het kantoor van Projects Abroad. Dat was helemaal niet verkeerd, lekker zelfs. ’s Avonds hebben we afscheid genomen van mijn lieve Nederlandse huisgenootje, Anke. Dat was wel even jammer. Een kleine troost is dat er een nieuwe Nederlander is gearriveerd, een jongen. Kan ik toch nog beetje Nederlands spreken, al gaat het vaak automatisch in het Engels.
Woensdag was het hoogtijd voor een day off. Het dorpje Bagamoyo stond op het programma. Dat ligt een uur buiten Dar es Salaam. Hier werden aan het eind van de 18e eeuw slaven verhandeld door de Duitsers. De slaven werd hier opgesloten en na een selectie verhandeld. Vervolgens werden ze naar Zanzibar gebracht en vanuit daar werden ze overgebracht naar andere werelddelen. Een leuke culturele dag met een klein groepje. Na de lunch kwamen we op het strand en de vis markt aan. Wat een geweldige ervaring was dat. De vis kwam rechtsstreek uit de zee en werd op het strand verhandeld. Het leek wel een film van de Nederlandse geschiedenis. We zijn lekker op het strand gaan zitten en hebben er vol bewondering naar gekeken. Het was een erg geslaagde dag. We troffen het heel erg met het weer. Het regenseizoen is hier namelijk begonnen en het komt af en toe met bakken uit de lucht. Dar es Salaam ziet er na 1 nacht regenen uit als Venetië en ik ben bang dat als het straks 5 dagen achter elkaar regent dat we niet eens meer over straat kunnen. De temperatuur is wel een stuk aangenamer en is direct 10 graden gedaald. Het is nu ongeveer 25 tot 30 graden als de zon niet doorbreekt.
Na een daggie relaxen moest ik meteen aan de bak in het ziekenhuis. Ik was weer keurig van bed naar bed aan t rennen. Het leuke is dat als er een arts aan komt lopen met handschoenen en hij ziet een baby eruit komen, loopt hij gewoon weg en kijkt mij aan met een blik van: doe je ding! Maar het positieve is dat ik wel een nieuw record heb gevestigd: 3 bevallingen in 11 minuten! Haha Inge, nee het was geen 3-ling. Was het maar waar. Dan had ik niet zo van bed naar bed hoeven rennen en ook niet zoveel keer mijn handschoenen hoeven te verwisselen. Het waren allemaal keurige gezonde baby’s , dus was weer trots op mezelf. Daarna ben ik met een paar meiden naar het centrum van Dar es Salaam gegaan, Posta. De dames hadden geld ingezameld om een verlamde man een rolstoel te geven zodat hij niet de rest van zijn leven op een bed hoeft te liggen en ook twee airbedden om doorligwonden te voorkomen. Nu hadden ze nog geld over en wilde ze graag een vacuumpomp aan de verlosafdeling geven omdat die er niet is. Dan kunnen onthoofdingen worden voorkomen. Ze hadden er alleen geen verstand van en ze wilde graag dat ik het personeel daar zou leren hoe het werkt en wanneer ze het moeten gebruiken. Na een leuke zoektocht hebben we een prachtig apparaat kunnen vinden. 1 ding weet ik wel. Ik ga nooit meer naar Posta. Wat een hel! Druk, ongeorganiseerd, chaos en niet veilig. Er was nu gelukkig een soort van gids mee en die wist alles te vinden en ‘beschermde’ ons. Daarna de spullen naar het ziekenhuis gebracht. Ze waren er heel blij mee! Nu kan ik het ze de komende 5 weken gaan leren.(Ja er zijn alweer 3 weken voorbij.. pff wat gaat de tijd snel hier)
De volgende dag in het ziekenhuis begon lekker. Er lag een vrouw roerloos op een bed met 1 grote puinhoop erom heen. Ik voelde naar de hartslag maar kon deze nergens vinden. Ze lag open en bloot dus heb haar met doeken toegedekt en de gordijnen gesloten. Ik vroeg de verpleegkundige wat de oorzaak van de dood was. Ze gaven aan dat het kwam doordat ze zo in paniek was. Ze was iedereen aan het slaan en aan knijpen en uiteindelijk ging ze dood. Ik vroeg naar de oorzaak van de paniek maar die konden ze mij niet geven. Volgens mij was de paniek niet de oorzaak van de dood. Maar ze wilde het volgens mij niet zeggen om zo niet verantwoordelijk te zijn voor wat er was gebeurd deze ochtend. Het kindje is ook overleden, al voordat het werd geboren.
Ook is er een zwaar gehandicapt kindje geboren. Vergroeide/omgedraaide ledematen, vergroeid geslachtsorgaan, longen slecht ontwikkeld en een openruggetje. Het was nog levend dat ik het voor het laatste zag maar het was er erg slecht aan toe. Het is heel erg hard om te zeggen maar ik hoop dat het is overleden. Ik heb nu een beetje gezien hoe Tanzania in elkaar steekt en wat voor kansen mensen hier hebben. Dit kindje zou helemaal geen toekomst hebben en door te weinig geld gaat dit kindje waarschijnlijk een leven tegemoet in een bed, zonder mogelijkheden voor operaties.
Mijn dag werd gelukkig goed gemaakt met 2 prachtige bevallingen, 2 top kindjes en prachtige hechtingen. Daarnaast heb ik goede gesprekken gehad met artsen waardoor ze mij iets meer respecteren. Mooie afsluiter van de week. Er zijn nog weinig plannen voor het weekend dus we zien wel..
Het is me nu gelukt foto’s op de pagina te zetten. Nog niet alle foto’s staan er op maar ben allang al blij dat het nu lukt. Ze staan tot nu toe allemaal onder het verslag over de donatie.
Gelukkig zijn er ook dagen om het ziekenhuis en alle rare dingen te ontvluchten. Zo ook afgelopen vrijdag. We gingen met alle vrijwilligers naar een weeshuis om daar de muren te schilderen en een leerzame muur te maken voor de kinderen. Het idee was heel leuk maar de uitvoering was iets minder in 45graden. Maar na 4 uur schilderen hadden we een prachtige muur met het alfabed, de cijfers, bloemen, poppetjes en dieren. De kinderen vonden de tekeningen niet alleen heel leuk maar ook heel leuk om met ons te spelen. Het op de foto gaan vonden ze ook heel erg leuk. Weer een geslaagde dag. Het is ook leuk om projecten te doen buiten het ziekenhuis. Zo kunnen we heel veel betekenen.
Zaterdag was mijn huisgenootje Anke jarig. We vierden dit met alle vrijwilligers op het zwembad van Bahari Beach Hotel. Dit was geheel niet vervelend. Prachtig weer, heel veel gezellige mensen en een top locatie. Even lekker bijkomen en bij slapen. Dit was voor herhaling vatbaar. ’s Avonds kregen we heerlijk eten voorgeschoteld in verband met Anke haar verjaardag. Ik denk dat ik ook maar even moet doen alsof ik jarig ben. Het eten gaat dan direct met 10 stappen vooruit. Als ik thuis kom hoef ik in ieder geval een jaar geen rijst meer. Daarin tegen is het fruit heerlijk. Wat een smaak: vooral de mango en de watermeloen!! Ook lokale hapjes als fries in eggs en beef mimosa, heerlijk!
Maandag was het ziekenhuis weer lekker hectisch. Liep van bevalling naar bevalling. Er lagen zelfs mensen op de grond te bevallen. Na een bevalling maakte ik de bedden zo snel mogelijk schoon zodat de volgende erop kon gaan liggen(schoon, voor zover je dat schoon kan noemen) Ik vind het al smerig om die bedden aan te raken met handschoenen aan. Ik had niet eens tijd om de grond schoon te maken voordat de volgende baby naar buiten kwam. Deze maandag kwam er ook een kindje uit met zijn kont eerst. Ik riep een arts want in Nederland mag een verloskundige dit alleen doen in geval van nood. Ik weet dus de handelingen maar officieel is het voor een arts. De arts wilde even niet komen want die was even bezig met een infuus. Okeee dan trek ik je wel mee aan je jasje. Vervolgens deed een verpleegkundige de bevalling en op zo’n ruige manier dat ik later dacht, dit had ik beter zelf kunnen doen. Uiteindelijk bleek het een tweeling te zijn. Gelukkig deden ze het allebei erg goed en was het weer een leuke ervaring om mee te nemen naar huis.
De volgende dag was wel een beetje anders. Er lag een tweeling in een soort van couveuse bedje waarvan er 1 niet meer leefde. Ik vroeg aan iedereen hoe laat ze geboren waren, wie de moeder was en of ze wisten dat het was overleden.(De overleden kindjes liggen namelijk in een plastic bak onder de kindjes die wel leven.) Niemand kon mij vertellen van wie de kindjes waren, waarom ze daar lagen en wie de moeder was. Om 13uur ging ik naar huis en de kindjes lagen daar nog steeds. Ik wil niet weten hoeveel kindjes er hier worden verwisseld of niet aan de ouders worden gegeven….Ik vraag altijd een andere vrijwilligers om het kindje na te kijken en om het vast te houden tot ik klaar ben om het dan aan de moeder te geven. Zo weet ik zeker dat het juiste kind bij de juiste moeder terecht komt.
’s Middags gingen we bananensoep maken met alle vrijwilligers op het kantoor van Projects Abroad. Dat was helemaal niet verkeerd, lekker zelfs. ’s Avonds hebben we afscheid genomen van mijn lieve Nederlandse huisgenootje, Anke. Dat was wel even jammer. Een kleine troost is dat er een nieuwe Nederlander is gearriveerd, een jongen. Kan ik toch nog beetje Nederlands spreken, al gaat het vaak automatisch in het Engels.
Woensdag was het hoogtijd voor een day off. Het dorpje Bagamoyo stond op het programma. Dat ligt een uur buiten Dar es Salaam. Hier werden aan het eind van de 18e eeuw slaven verhandeld door de Duitsers. De slaven werd hier opgesloten en na een selectie verhandeld. Vervolgens werden ze naar Zanzibar gebracht en vanuit daar werden ze overgebracht naar andere werelddelen. Een leuke culturele dag met een klein groepje. Na de lunch kwamen we op het strand en de vis markt aan. Wat een geweldige ervaring was dat. De vis kwam rechtsstreek uit de zee en werd op het strand verhandeld. Het leek wel een film van de Nederlandse geschiedenis. We zijn lekker op het strand gaan zitten en hebben er vol bewondering naar gekeken. Het was een erg geslaagde dag. We troffen het heel erg met het weer. Het regenseizoen is hier namelijk begonnen en het komt af en toe met bakken uit de lucht. Dar es Salaam ziet er na 1 nacht regenen uit als Venetië en ik ben bang dat als het straks 5 dagen achter elkaar regent dat we niet eens meer over straat kunnen. De temperatuur is wel een stuk aangenamer en is direct 10 graden gedaald. Het is nu ongeveer 25 tot 30 graden als de zon niet doorbreekt.
Na een daggie relaxen moest ik meteen aan de bak in het ziekenhuis. Ik was weer keurig van bed naar bed aan t rennen. Het leuke is dat als er een arts aan komt lopen met handschoenen en hij ziet een baby eruit komen, loopt hij gewoon weg en kijkt mij aan met een blik van: doe je ding! Maar het positieve is dat ik wel een nieuw record heb gevestigd: 3 bevallingen in 11 minuten! Haha Inge, nee het was geen 3-ling. Was het maar waar. Dan had ik niet zo van bed naar bed hoeven rennen en ook niet zoveel keer mijn handschoenen hoeven te verwisselen. Het waren allemaal keurige gezonde baby’s , dus was weer trots op mezelf. Daarna ben ik met een paar meiden naar het centrum van Dar es Salaam gegaan, Posta. De dames hadden geld ingezameld om een verlamde man een rolstoel te geven zodat hij niet de rest van zijn leven op een bed hoeft te liggen en ook twee airbedden om doorligwonden te voorkomen. Nu hadden ze nog geld over en wilde ze graag een vacuumpomp aan de verlosafdeling geven omdat die er niet is. Dan kunnen onthoofdingen worden voorkomen. Ze hadden er alleen geen verstand van en ze wilde graag dat ik het personeel daar zou leren hoe het werkt en wanneer ze het moeten gebruiken. Na een leuke zoektocht hebben we een prachtig apparaat kunnen vinden. 1 ding weet ik wel. Ik ga nooit meer naar Posta. Wat een hel! Druk, ongeorganiseerd, chaos en niet veilig. Er was nu gelukkig een soort van gids mee en die wist alles te vinden en ‘beschermde’ ons. Daarna de spullen naar het ziekenhuis gebracht. Ze waren er heel blij mee! Nu kan ik het ze de komende 5 weken gaan leren.(Ja er zijn alweer 3 weken voorbij.. pff wat gaat de tijd snel hier)
De volgende dag in het ziekenhuis begon lekker. Er lag een vrouw roerloos op een bed met 1 grote puinhoop erom heen. Ik voelde naar de hartslag maar kon deze nergens vinden. Ze lag open en bloot dus heb haar met doeken toegedekt en de gordijnen gesloten. Ik vroeg de verpleegkundige wat de oorzaak van de dood was. Ze gaven aan dat het kwam doordat ze zo in paniek was. Ze was iedereen aan het slaan en aan knijpen en uiteindelijk ging ze dood. Ik vroeg naar de oorzaak van de paniek maar die konden ze mij niet geven. Volgens mij was de paniek niet de oorzaak van de dood. Maar ze wilde het volgens mij niet zeggen om zo niet verantwoordelijk te zijn voor wat er was gebeurd deze ochtend. Het kindje is ook overleden, al voordat het werd geboren.
Ook is er een zwaar gehandicapt kindje geboren. Vergroeide/omgedraaide ledematen, vergroeid geslachtsorgaan, longen slecht ontwikkeld en een openruggetje. Het was nog levend dat ik het voor het laatste zag maar het was er erg slecht aan toe. Het is heel erg hard om te zeggen maar ik hoop dat het is overleden. Ik heb nu een beetje gezien hoe Tanzania in elkaar steekt en wat voor kansen mensen hier hebben. Dit kindje zou helemaal geen toekomst hebben en door te weinig geld gaat dit kindje waarschijnlijk een leven tegemoet in een bed, zonder mogelijkheden voor operaties.
Mijn dag werd gelukkig goed gemaakt met 2 prachtige bevallingen, 2 top kindjes en prachtige hechtingen. Daarnaast heb ik goede gesprekken gehad met artsen waardoor ze mij iets meer respecteren. Mooie afsluiter van de week. Er zijn nog weinig plannen voor het weekend dus we zien wel..
Het is me nu gelukt foto’s op de pagina te zetten. Nog niet alle foto’s staan er op maar ben allang al blij dat het nu lukt. Ze staan tot nu toe allemaal onder het verslag over de donatie.
-
07 Maart 2014 - 15:10
Inge Hageman:
Jeetje tes
Sta er weer perplex van wat je daar allemaal mee maakt!
Maar goed dat jij daar loopt met je goede zorgen!
Heel veel geluk
X van ons -
07 Maart 2014 - 15:30
Vera En Wim:
Tessa wat weer een heftig verhaal, maar je hulp is daar hard nodig en van alle vrijwilligers. Hopelijk leren ze ook veel van jullie bijdragen. Maar geniet ook van alle goede dingen, een dagje zwembad,of schilderen. Leuke foto's je schilderij is geweldig,straks als je thuis bent een mooie herinnering aan daar. Groetjes en we zien weer uit naar je verhalen. -
07 Maart 2014 - 16:17
Sonja Spaansen:
Hoi Tessa, erg leuk om je verslagen te lezen, wat maak je een hoop mee zeg! en wat kun je de mensen nog een hoop leren, als ze tenminste iets van je aan willen nemen! geniet evengoed van alles en hou je goed.
-
07 Maart 2014 - 17:49
Rob Poland:
Zo Tessa alweer een heftig verhaal.
Je mag echt trots op jezelf zijn hoor
Hopelijk heb je in de komende weken nog tijd genoeg om ze daar wat kennis bijtebrengen want als ik je verhalen volg schort er wel erg veel aan al besef ik wel dat we in Nederland wel erg anders zijn met hoop zaken
Ga zo door toppertje en ik ga nog ff je foto's bekijken
Groetjes xxx -
07 Maart 2014 - 18:27
Tante Gerda:
Wat een belevenissen allemaal. Het is prachtig om het allemaal te lezen.
Ik denk dat je nu wel heel veel ervaring voor de verloskunde hebt opgedaan.
Toch heerlijk om je ook te kunnen ontspannen na al die intensive dagen.
Ik wens je nog een mooie tijd toe en tot het volgende verslag.
liefs van tante Gerda -
08 Maart 2014 - 12:02
Loes Van Straten:
hoi Tessa, het is bijna niet tegeloven wat daar allemaal gebeurt in die kraamkliniek.Onvoorstelbaar.Nou ik hoop dat je hier geen trauma,s van overhoudt. Veel succes en we horen weer van je.liefs tanteloes -
10 Maart 2014 - 09:38
Anita De Wit:
Hallo Tessa
Wat een verhaal weer. Succes met alle nog komende bevallingen. Je krijgt wel mooi ervaring zo.
Groet Anita -
10 Maart 2014 - 11:17
Frida Koenis:
Lieve Tess,
Je verhaal nogmaals gelezen, want het is moeilijk voor te stellen dat bevallingen er echt zo aan toe gaan daar..wat moet jij onvoorstelbaar sterk blijven daar Tessa, RESPECT voor alles wat jij meemaakt en kan doen voor die vrouwen.Morgen laat ik Marleen dit verhaal lezen om te laten weten hoe goed vrouwen die hier bevallen, het eigenlijk hebben...
Afgelopen donderdagavond met je moeder naar de film '12 years a slave' geweest, zeer indrukwekkend maar ook weerzinwekkend..
Heerlijk voor je dat je moeder straks komt Tess..kan je lekker soms even een traantje wegpinken tegen haar schouder...
Veel liefs en sterkte daar,
Frida. -
10 Maart 2014 - 23:11
Peter En Annemiek:
Hallo Tessa,
Wat mooi om je verslagen te lezen, wat heftig allemaal en knap van je hoor.
Niet te vergelijken met hier.
Heel veel succes en ga vooral zo door.
Groetjes ome Peter en tante Annemiek
-
13 Maart 2014 - 11:24
Ina:
Lieve Tessa,
Meerdere keren de Skype geprobeerd, maar tot nu toe nog geen contact.
Wat schrijf je een goed verhaal. Wel erg heftig allemaal, maar het is of we een stukje met je mee lopen.
We laten het hier aan meerdere mensen lezen en het is bijna ondenkbaar wat jij daar allemaal mee moet maken.
Petje af en laat niemand ooit meer tegen je zeggen dat je geen ervaring hebt opgedaan.
Gelukkig dat je af en toe ook wat gezellige dingen kan doen.
Ik heb met verbazing gekeken naar de schilderingen. Wat creatief en leuk om dat zo samen te doen.
We blijven je volgen en proberen contact te houden met Skype.
Veel liefs van Ina en Ted -
16 Maart 2014 - 23:45
16 Maart 2014 Theo En Tiny:
Wij zijn met verbazing wat je allemaal heb kunnen doen . Het is in het in het ziekenhuis veel werk wat je
regelmatg doet.
Hopelijk kan je ook vrije tijd hebben. Wij genieten van je lezen
Liefs Theo en Tiny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
