Cultuurshock?
Blijf op de hoogte en volg Tessa
19 Februari 2014 | Tanzania, Dar es Salaam
Ik heb zoveel meegemaakt de afgelopen dagen dat ik er niet eens aan toekwam om het op papier te zetten en het met mensen te delen. Ik val van de ene verbazing in de andere. Het begon al zondag op het feest. Het was een feest voor alleen maar vrouwen en ze waren allemaal gekleed in een bruin-oranje jurk. Ze kon me niet precies uitleggen waarom dit was maar het was heel leuk om te zien. Het was een feest om de moeder te bedanken dat ze haar dochter goed had verzorgd en dat die dochter nu succesvol was omdat ze ging trouwen. De moeder werd dan ook voortdurend gehuldigd met kleden en andere cadeaus. In de tussen tijd waren er allemaal mensen aan het speechen. En er werd super veel gedanst. Ik heb natuurlijk ook de Afrikaanse dans gedaan. Ik was best heel goed. Ik had alleen niet die dikke kont waar ik mee kon schudden. Maar het was zeker geslaagd. Aan het einde krijg de toekomstige bruid allemaal cadeaus en dan was van kleden tot een microwave tot een eikenhouten kast. Super om de cultuur van zo dichtbij te mogen ervaren.
En toen de maandag ochtend, de beruchte introductie met daarbij de cultuurshock voor velen. Ik werd keurig opgepikt en naar het ziekenhuis begeleid. Ik had me voorbereid op het ergste dus toen kwam het niet zo hard aan. Een dokter liet me het hele ziekenhuis zien. Tot op de verloszaal viel me dit alles mee. Maar er bleek die dag een babyboom te zijn. Er zijn totaal 56 baby’s geboren op die dag. Dat was ook wel te zien. Alle vrouwen deelde een bed met minimaal met z’n 2e en de rest lag op de grond. Dit was echt niet normaal om te zien. Ik moest gewoon over de mensen heen springen.
Daarna heb ik mijn werkvisum geregeld en een lokale simkaart gekocht zodat we onderling makkelijk kunnen contacten. Ik heb meteen overleg gehad met Godwin(de man van Projects Abroad, die mijn introductie deed en mij met alles hielp) over een vaccinatiedag die ik wil organiseren. Het blijkt dat als ik het in het ziekenhuis organiseer voor zieke kinderen of kinderen uit de buurt dat het waarschijnlijk makkelijk te regelen is maar vanaf het moment dat ik het buiten het ziekenhuis wil doen moet ik overleggen met de regering omdat ze alles ‘centraal proberen te regelen’. Er is ook dan een organisatie bij wie ik mijn geld kan doneren en zij gebruiken het dan voor vaccinaties maar ik wil met mijn eigen ogen zien dat er vaccinatie mee worden gezet. Godwin gaat het voor mij navragen bij het hoofd van het ziekenhuis. Het krijgt dus zeker nog een staartje en het is zeker niet onmogelijk!!! Zo blij dat te horen.
’s Middags heb ik met de andere vrijwilligers het strand bezocht. Gelukkig was er geen zon want dat is niet uit te houden. Ik blijf uit de zon en ik hoop elke ochtend dat het bewolkt is. Ik verlies zoveel zweet hier dat ik het soms niet eens bij kan houden met drinken. Maar ik mag geloof ik niet klagen als ik het weer in Nederland vergelijk met hier ;).
Dinsdag was mijn eerste werk dag. Het is raar te merken dat het personeel helemaal niet enthousiast reageren op onze komst. Via Projects Abroad krijgt het ziekenhuis geld en het maakt ze eigenlijk niet uit of we er zijn of niet als ze het geld maar krijgen. Maar toen ik vertelde dat ik een verloskundige ben werden ze op eens enthousiast en mocht ik alles doen. Zo deed ik de eerste dag ook meteen mijn eerste bevalling. De verpleegkundige wilde eigenlijk knippen omdat ze vond dat het te lang duurde. Ik heb haar weten te overtuigen dat het niet nodig was! En dat was het ook niet!!!! Wauwww wat geweldig en wat was ik trots! Ik had voor het eerst een klein afrikaantje op de wereld gezet, een meid. Ik denk dat er tijdens de bevalling 15 mensen toekeken. Dat is hier namelijk normaal dat iedereen aapjes aan het kijken is. Ik was stiekem heel zenuwachtig maar iedereen vertelde dat ik dat niet hoef te zijn. Er is gebrek aan kennis hier en ik kan het misschien wel aan het personeel uitleggen hoe wij het doen. Mijne eerste dag kon niet meer stuk!!
We werken maar een paar uur op een dag omdat het zo warm is dat het niet te doen is zonder airco en alle indrukken die we hier op een ochtend krijgen. Dus ’s middags hadden we swahilli lessen(de lokale taal) via Projects Abroad. Het is leuk om een paar woorden te leren en me een beetje verstaanbaar te maken. Al begrijp ik er weer niks van als ze iets terug zeggen, ;) !
Na de les gingen we naar Slip way. Dat is een rijk gebied in Dar Es Salaam met Hotels, aan het strand. We hadden daar een surprise party voor een andere vrijwilligster omdat ze jarig was. We gingen eten met alle vrijwilligers. Het was een mega gezellige avond en ze was ook heel erg verrast! Om een klein beetje een beeld te geven van hoe goedkoop het leven hier is: het was een duur/luxe restaurant en ik was voor een hoofdgerecht, glazen wijn en water 12 euro kwijt. Zo wil ik wel vaker uit eten.
De dag erna ging ik met volle moed weer naar het ziekenhuis omdat ik na gister super veel zin had om nog een bevalling te doen. Er is een groot voordeel: februari, maart en april zijn de babyboom maanden in Tanzania. Er worden elke dag ongeveer 50 bevallingen gedaan in het ziekenhuis waar ik werk. Vandaag vroeg ik aan een student hoelang ze al een studie deed en toen zei ze 4 maanden. Ze vertelde vol trots dat ze al 10 bevallingen had gedaan zonder dat er een professional toe keek. Dat is zo raar om te horen. Ik besloot op het moment van de bevalling het over te nemen en de bevalling zelf te doen. Dat was dus mijn tweede Afrikaantje. Het was een beetje anders dan anders omdat er eerst een handje kwam en daarna pas het hoofd. Gelukkig kon ik het handje naar voren trekken en werd het soepel geboren. Normaal gesproken mag ik dit soort bevallingen niet eens doen maar de dokters kijken nergens naar om en ik had dus geen keus. Vandaag was er een vrouw bevallen en verloor teveel bloed waardoor ze in shock raakte en niet meer bij kennis was. Niemand deed iets dus schreeuwde ik voor een dokter. De dokter keek om het hoekje en zei: O ze is eclamptisch(lees: een epileptische aanval door een hoge bloeddruk) en hij deed NIKS. Ik probeerde aan de arts uit te leggen dat er iets moest gebeuren maar de dokter liep gewoon weg. Ik heb meerdere keren met de arts proberen te overleggen wat we samen het beste konden doen in deze situatie maar de dokter zei dat het protocol wachten was! In Nederland of België is deze situatie voor een arts en is dat niet voor de verloskundige maar ze dienen dan medicatie toe en plaatsen een infuus om vocht aan te vullen. Ik kon het niet meer aan zien en heb besloten na het afronden van mijn bevalling de afdeling te verlaten, met de hoop dat ze het overleeft. En dat was wel even een kleine cultuurshock.
Gelukkig hebben een andere vrijwilligster en ik er vandaag voor kunnen zorgen dat een vrouw werd geholpen met de bevalling. Ze was al 5 dagen in het ziekenhuis en de bevalling wilde niet doorzetten. Het kindje was ondertussen overleden maar ook nu deden ze niks. De dokters hebben naar ons geluisterd en zijn gestart met helpen. Het is goed te merken dat we toch iets kunnen betekenen in dit soort situaties. Hopelijk komen er nog meer van dit soort momenten!
Na deze heftige dag hebben we ons hoofd leeg gemaakt met een leuk cultuurdingetje. Er is een bepaalde manier van schilderen in Tanzania. Dat wordt ons nu geleerd en we kunnen ons eigen schilderij maken. Het opstarten ging op zijn Tanzaniaans(lekker traag) maar het begin is er. Als het resultaat klaar is laat ik het jullie zo snel mogelijk weten.
Ik begin nu echt mijn draai te vinden. Het is zo fijn dat alles hier zo relax is. Ik hoef me niet druk te maken over tijd of afspraken. We beslissen alles op het laatste moment. Het zijn heftige verhalen die ik vertel over wat er gebeurd in het ziekenhuis maar ik kan me er best goed voor afsluiten. Meer dan me best kan ik niet doen! Ik moet vooral kijken naar wat ik wel kan beteken en dat was al zoveel in 2 dagen. Dat beloofd iets moois voor de komende 7 weken. Daarnaast hebben we voor in huis 5G internet gekocht. (Ja, dat hebben ze in Afrika!) Nu kan ik de verhalen ook delen met jullie. Dat geeft echt een fijn gevoel.
Morgen gaan we met Projects Abroad naar een schooltje buiten Dar Es Salaam omdat er iets is met de schoolbus. En we gaan proberen hun te helpen. Hoe of wat weten we niet precies maar ook dat zullen we vanzelf merken.
En toen de maandag ochtend, de beruchte introductie met daarbij de cultuurshock voor velen. Ik werd keurig opgepikt en naar het ziekenhuis begeleid. Ik had me voorbereid op het ergste dus toen kwam het niet zo hard aan. Een dokter liet me het hele ziekenhuis zien. Tot op de verloszaal viel me dit alles mee. Maar er bleek die dag een babyboom te zijn. Er zijn totaal 56 baby’s geboren op die dag. Dat was ook wel te zien. Alle vrouwen deelde een bed met minimaal met z’n 2e en de rest lag op de grond. Dit was echt niet normaal om te zien. Ik moest gewoon over de mensen heen springen.
Daarna heb ik mijn werkvisum geregeld en een lokale simkaart gekocht zodat we onderling makkelijk kunnen contacten. Ik heb meteen overleg gehad met Godwin(de man van Projects Abroad, die mijn introductie deed en mij met alles hielp) over een vaccinatiedag die ik wil organiseren. Het blijkt dat als ik het in het ziekenhuis organiseer voor zieke kinderen of kinderen uit de buurt dat het waarschijnlijk makkelijk te regelen is maar vanaf het moment dat ik het buiten het ziekenhuis wil doen moet ik overleggen met de regering omdat ze alles ‘centraal proberen te regelen’. Er is ook dan een organisatie bij wie ik mijn geld kan doneren en zij gebruiken het dan voor vaccinaties maar ik wil met mijn eigen ogen zien dat er vaccinatie mee worden gezet. Godwin gaat het voor mij navragen bij het hoofd van het ziekenhuis. Het krijgt dus zeker nog een staartje en het is zeker niet onmogelijk!!! Zo blij dat te horen.
’s Middags heb ik met de andere vrijwilligers het strand bezocht. Gelukkig was er geen zon want dat is niet uit te houden. Ik blijf uit de zon en ik hoop elke ochtend dat het bewolkt is. Ik verlies zoveel zweet hier dat ik het soms niet eens bij kan houden met drinken. Maar ik mag geloof ik niet klagen als ik het weer in Nederland vergelijk met hier ;).
Dinsdag was mijn eerste werk dag. Het is raar te merken dat het personeel helemaal niet enthousiast reageren op onze komst. Via Projects Abroad krijgt het ziekenhuis geld en het maakt ze eigenlijk niet uit of we er zijn of niet als ze het geld maar krijgen. Maar toen ik vertelde dat ik een verloskundige ben werden ze op eens enthousiast en mocht ik alles doen. Zo deed ik de eerste dag ook meteen mijn eerste bevalling. De verpleegkundige wilde eigenlijk knippen omdat ze vond dat het te lang duurde. Ik heb haar weten te overtuigen dat het niet nodig was! En dat was het ook niet!!!! Wauwww wat geweldig en wat was ik trots! Ik had voor het eerst een klein afrikaantje op de wereld gezet, een meid. Ik denk dat er tijdens de bevalling 15 mensen toekeken. Dat is hier namelijk normaal dat iedereen aapjes aan het kijken is. Ik was stiekem heel zenuwachtig maar iedereen vertelde dat ik dat niet hoef te zijn. Er is gebrek aan kennis hier en ik kan het misschien wel aan het personeel uitleggen hoe wij het doen. Mijne eerste dag kon niet meer stuk!!
We werken maar een paar uur op een dag omdat het zo warm is dat het niet te doen is zonder airco en alle indrukken die we hier op een ochtend krijgen. Dus ’s middags hadden we swahilli lessen(de lokale taal) via Projects Abroad. Het is leuk om een paar woorden te leren en me een beetje verstaanbaar te maken. Al begrijp ik er weer niks van als ze iets terug zeggen, ;) !
Na de les gingen we naar Slip way. Dat is een rijk gebied in Dar Es Salaam met Hotels, aan het strand. We hadden daar een surprise party voor een andere vrijwilligster omdat ze jarig was. We gingen eten met alle vrijwilligers. Het was een mega gezellige avond en ze was ook heel erg verrast! Om een klein beetje een beeld te geven van hoe goedkoop het leven hier is: het was een duur/luxe restaurant en ik was voor een hoofdgerecht, glazen wijn en water 12 euro kwijt. Zo wil ik wel vaker uit eten.
De dag erna ging ik met volle moed weer naar het ziekenhuis omdat ik na gister super veel zin had om nog een bevalling te doen. Er is een groot voordeel: februari, maart en april zijn de babyboom maanden in Tanzania. Er worden elke dag ongeveer 50 bevallingen gedaan in het ziekenhuis waar ik werk. Vandaag vroeg ik aan een student hoelang ze al een studie deed en toen zei ze 4 maanden. Ze vertelde vol trots dat ze al 10 bevallingen had gedaan zonder dat er een professional toe keek. Dat is zo raar om te horen. Ik besloot op het moment van de bevalling het over te nemen en de bevalling zelf te doen. Dat was dus mijn tweede Afrikaantje. Het was een beetje anders dan anders omdat er eerst een handje kwam en daarna pas het hoofd. Gelukkig kon ik het handje naar voren trekken en werd het soepel geboren. Normaal gesproken mag ik dit soort bevallingen niet eens doen maar de dokters kijken nergens naar om en ik had dus geen keus. Vandaag was er een vrouw bevallen en verloor teveel bloed waardoor ze in shock raakte en niet meer bij kennis was. Niemand deed iets dus schreeuwde ik voor een dokter. De dokter keek om het hoekje en zei: O ze is eclamptisch(lees: een epileptische aanval door een hoge bloeddruk) en hij deed NIKS. Ik probeerde aan de arts uit te leggen dat er iets moest gebeuren maar de dokter liep gewoon weg. Ik heb meerdere keren met de arts proberen te overleggen wat we samen het beste konden doen in deze situatie maar de dokter zei dat het protocol wachten was! In Nederland of België is deze situatie voor een arts en is dat niet voor de verloskundige maar ze dienen dan medicatie toe en plaatsen een infuus om vocht aan te vullen. Ik kon het niet meer aan zien en heb besloten na het afronden van mijn bevalling de afdeling te verlaten, met de hoop dat ze het overleeft. En dat was wel even een kleine cultuurshock.
Gelukkig hebben een andere vrijwilligster en ik er vandaag voor kunnen zorgen dat een vrouw werd geholpen met de bevalling. Ze was al 5 dagen in het ziekenhuis en de bevalling wilde niet doorzetten. Het kindje was ondertussen overleden maar ook nu deden ze niks. De dokters hebben naar ons geluisterd en zijn gestart met helpen. Het is goed te merken dat we toch iets kunnen betekenen in dit soort situaties. Hopelijk komen er nog meer van dit soort momenten!
Na deze heftige dag hebben we ons hoofd leeg gemaakt met een leuk cultuurdingetje. Er is een bepaalde manier van schilderen in Tanzania. Dat wordt ons nu geleerd en we kunnen ons eigen schilderij maken. Het opstarten ging op zijn Tanzaniaans(lekker traag) maar het begin is er. Als het resultaat klaar is laat ik het jullie zo snel mogelijk weten.
Ik begin nu echt mijn draai te vinden. Het is zo fijn dat alles hier zo relax is. Ik hoef me niet druk te maken over tijd of afspraken. We beslissen alles op het laatste moment. Het zijn heftige verhalen die ik vertel over wat er gebeurd in het ziekenhuis maar ik kan me er best goed voor afsluiten. Meer dan me best kan ik niet doen! Ik moet vooral kijken naar wat ik wel kan beteken en dat was al zoveel in 2 dagen. Dat beloofd iets moois voor de komende 7 weken. Daarnaast hebben we voor in huis 5G internet gekocht. (Ja, dat hebben ze in Afrika!) Nu kan ik de verhalen ook delen met jullie. Dat geeft echt een fijn gevoel.
Morgen gaan we met Projects Abroad naar een schooltje buiten Dar Es Salaam omdat er iets is met de schoolbus. En we gaan proberen hun te helpen. Hoe of wat weten we niet precies maar ook dat zullen we vanzelf merken.
-
19 Februari 2014 - 21:30
Marloes:
Jeetje Tess, wat een verhaal! Ik ben super trots op je en vind je een enorme knapperd!
Dikke kus, Marloes -
19 Februari 2014 - 22:06
Anita De Wit:
Nou Tessa jij gaat veel ervaring opbouwen zeg, succes de komende tijd. -
19 Februari 2014 - 22:28
Ome Jan En Tante To:
Tes wat een belevenis we zijn super trots op je xx
-
19 Februari 2014 - 22:39
Jeanette:
tessa wat spannend om te lezen en geweldig zoals je het doet, ben benieuwd naar meer. je gaat een geweldige tijd hebben.
liefs jeanette -
19 Februari 2014 - 23:10
Marschademaaijer1@gmail.com:
jeetje tessa wat een verhaal, je maakt daar dus heel veel mee, wat een ander cultuur hebben ze daar
maar gelukkig heb je ook tijd om de omgeving te bekijken xxx marscha
-
20 Februari 2014 - 07:59
Vera En Wim :
Tessa wat bijzonder allemaal om dit te ervaren,het zullen bijzondere weken worden. Geniet er van,wij reizen nu door zuid afrika veel armoede. Groetjes -
20 Februari 2014 - 09:06
Martine:
Hoi Tessa,
Ik lees net je reisverslagen. Wat een bijzondere ervaring! Volgens mij heb je het enorm naar je zin! En wat een cultuurshock...Mooi dat je je daar nuttig kan maken. Ik wens je nog werkplezier ook al zal het af en toe ook moeilijk zijn door het cultuurverschil en dat je maar veel van het land mag zien! X -
20 Februari 2014 - 10:52
C.boekel:
hoi Tessa
wat weer n heftig verslag ,daar moet je stalen zenuwen voor hebben ,anders red je het daar niet en het van je af kunnen schudden of praten .ik hoop dat je goeie en leuke collega's heb ,dat scheelt weer en kun je de zinnen ff verzetten ,maar het is wel n hele belevenis voor je ,en dan zie je ook hoe het daar aan toe gaat ,
het lijken wel konijnen 52 op n dag haha grapje hoor maar ook dat moet kunnen,,wens je succes verder en breng nog maar veel blackies op de wereld xx tante Cock -
20 Februari 2014 - 13:28
Sandra Blom:
Zodeju Tessa, wat een heftig wereldje daaro!! Fijn dat je je daaro zo kan inzetten en dat ze jullie kennis ook gaan gebruiken!! Meid geniet van de mooie dingen!!! Topper!!
-
20 Februari 2014 - 17:08
Hermien:
hoi Tessa
Wat een verhaal wat een bijzondere ervaring
geniet er van succes de komende tijd .
Blijf je volgen.
-
20 Februari 2014 - 17:49
Tante Gerda:
Hoi Tess
Ik heb met belangstelling je verhaal gelezen en wat beleef je in zo'n korte veel. Ik denk dat het een bijzondere tijd voor je gaat worden en ik hoop dat je heel veel gezonde afrikaantjes op de wereld mag zetten en heel veel ervaring op mag doen. Zo te lezen geniet je in de tussentijd ook met volle teugen van alles wat er om je heen gebeurt, zoals die bruiloft, de suprise party en het schilderen.
Veel (werk)plezier en tot je volgende reisverslag.
Liefs van tante Gerda -
20 Februari 2014 - 18:06
Inge:
Lieve Tessa,
Ik dacht dat onze bevalling heftig was!
Maar hoe het er daar aantoe gaat respect hoor! En wat een mooie ervaring krijg je mee zeg!
Zal goed op je cv staan ♥
Heel veel succes, geluk en voor plezier!
Dikke kus van
JIPG& onze topper Wout -
21 Februari 2014 - 13:25
Karen:
Nou tess, heftig verhaal zeg! Lijkt erop dat jij ze daar meer kan bij brengen dan andersom! Super knap hoor!!
Lekker dat jullie ook ontspannen dingen doen, is wel nodig zo te horen!
XXX Karen -
21 Februari 2014 - 22:12
Tante Ria:
Hallo Tessa.
Wat fantastisch dit is wat je wilde,ook al zal het af en heel heftig zijn.
Ik denk dat je ook wel kan genieten.
We wensen je veel succes en blijven je volgen.
Lieve groetjes tante Ria en ome Henk. -
21 Februari 2014 - 23:55
Guus En Marjet:
Heeee superrr Tessa, mooi om je verhaal te lezen, we blijven je volgen hoor !
MAFANIKIO MSICHANA, FUGA KUJIVINJARI
Liefs Guus en Marjet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
